Stukje hart
In de tijdscapsule
suis ik
door zwart en wit
evenwichtig
en soms zwevend
in zeven hemelen
mijn woorden
stokken te delen
niemand met oren
liefdeloos
lijkt de reis
alleen mezelf
steeds draag ik
tussen twee handen
een stukje hart
helverlicht
in een diamant
een beetje ik
zij die ontrafeld
de stukjes kan leggen
doorziet mijn liefde
krijgt mijn
diamanten omhulsel
waarin mijn stukje hart.
11-08-‘02/10:24
Reacties op dit gedicht
| margot: | Woensdag, augustus 14, 2002 10:53 |
| hélé mooie,écht wel gedeeld liefs,margot |
|
| blommeke: | Zondag, augustus 11, 2002 16:13 |
| zij die stukjes kan leggen, weet dat uiteindelijk alles, in het grote geheel past, een mooi gedicht,........ |
|
| charly: | Zondag, augustus 11, 2002 12:44 |
| hele mooie, | |
| Robinhood: | Zondag, augustus 11, 2002 12:44 |
| schitterend | |
| waterval: | Zondag, augustus 11, 2002 12:36 |
| héél poetisch gebracht.... zo mooooooooooi....!! |
|
| Frummel: | Zondag, augustus 11, 2002 11:26 |
| Wauww.... Prachtig..!! In stilte lees ik nog eens en nog eens... Liefs, Frummel |
|
| Emotions: | Zondag, augustus 11, 2002 10:49 |
| wauw! Mooi hoor..! | |
