Als ‘s avonds aan de hemel de laatste vogelzang weerklinkt
Volgen vliegende vogels hun eigen vogelinstinct
Vliedend voor de winter naar’t zuiden, naar de zon
Naar warm’re oorden waar ooit al ’t leven begon
Ze zijn vrij om te vliegen, vrij om te gaan
Vrij om na ’t ei op ei-gen wank’le pootjes te staan
’t Is ei-genaardig , dat ‘t symbool voor nieuw leven een ei is
Dat net dit nieuw leven pas begint als ‘t ei gebroken is?
Daar schuilt nochtans veel waarheid in
Huilt niet elk geboren kind, als ‘t leven pas begint?
Weet je wat zo raar is, ik vind het eigenlijk wel vreemd
Dat sommigen terug huilen, als d’ aarde ‘t leven terugneemt
Vogels treuren misschien wel, maar huilen doen ze niet
Misschien zingen vogels af en toe wel eens een treurlied
Wie zal ‘t ons zeggen, wie zal het ons vertellen?
Ze zullen je niet antwoorden als je hen de vraag zou stellen
Ze zullen je niet uitleggen, waarom ze nou precies zingen
Misschien over de liefde, de toekomst of mooie herinneringen
Maar net zoals bij grote ‘Kunst’, hoeft er echt geen uitleg bij
De vogelzang op zich vertelt genoeg, althans, toch voor mij…