Warchild
Kinderen
spelend
tussen brokstukken
van huizen
en menselijkheid
Kinderen
weggerukt
uit hun veilig leven
geen thuis meer
geen familie
Kinderen
opgroeiend
in een kille wereld
zonder liefde
maar geweld in overvloed
Kinderen
schreeuwend
om vrede en respect
maar niemand
lijkt te luisteren
Kinderen,
mensen, net als wij
alleen hebben zij
nooit echt kind
mogen zijn
Reacties op dit gedicht
| Robski: | Woensdag, augustus 28, 2002 19:29 |
| Prachtig geschreven... Hopelijk dat er ook voor die kinderen een zorgeloze lach in 't verschiet zit... *knuffffffff* love u! Robje |
|
| Missy: | Woensdag, augustus 28, 2002 15:59 |
| Slik.... heel erg mooi!! |
|
| sweety538: | Woensdag, augustus 28, 2002 15:32 |
| echt heel erg mooi inderdaad... maar toch ook pijnlijk... liefs |
|
| No Name: | Woensdag, augustus 28, 2002 14:21 |
| prachtig geschreven! jammer genoeg de waarheid..... |
|
| Roxette: | Woensdag, augustus 28, 2002 14:02 |
| Mooi verwoorde oneerlijke waarheid! | |
| waterval: | Woensdag, augustus 28, 2002 13:59 |
| kinderen betalen altijd de rekening............... héél mooi gedicht... |
|
| Tynipox: | Woensdag, augustus 28, 2002 13:21 |
| Mooi en zo waar! Knuffel | |
| karin jansen: | Woensdag, augustus 28, 2002 12:56 |
| heel mooi beschreven! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Toonie | 
|
|
| Gecontroleerd door: Cartooneke | ||
| Gepubliceerd op: 28 augustus 2002 | ||
| Thema's: | ||