Een kind (warchild)
Een kind,
moe en verminkt,
verlangend naar de zonnestralen,
die leeft in de regen
van tranen en verdriet,
van oorlog en geweld,
en waar men de zon nooit ziet.
Een kind,
bang en verdwaasd,
droomt van een wereld zonder angst,
zonder zorgen en pijn,
waar hij weer rust zal vinden
en weer gelukkig kan zijn.
Een kind,
huilend en verdwaald,
in die eindeloze ruzie
tussen liefde en haat,
waar niemand weet,
of het ooit eindigen gaat.
Een kind,
stervend en heel alleen,
kan iemand mij zeggen,
waarom de lieve lach
op het bleke gezicht verdween...
Reacties op dit gedicht
| Lindsay Amy: | Woensdag, november 17, 2004 11:48 |
| Moooooi gedicht! | |
| dammage: | Woensdag, augustus 28, 2002 20:00 |
| omdat er sommige zijn die kinderen gebruiken om tot hun gelijk te komen en nu bedoel ik niet alleen de kind soldaten maar ook op andere gebieden | |
| Yentlke: | Woensdag, augustus 28, 2002 19:58 |
| heel mooi geschreven, k werd er echt wel stil van xxx |
|
| karin jansen: | Woensdag, augustus 28, 2002 19:51 |
| *snik* ik huil ervan, zo droevig ... heel mooi gedicht! |
|
Over dit gedicht
| Auteur: *goodbye* | 
|
|
| Gecontroleerd door: Cartooneke | ||
| Gepubliceerd op: 28 augustus 2002 | ||
| Thema's: | ||