Als lachen is verstild op een koele avond
verdwijnen de bloemen is het leven dood

er is geen noodweer er is geen weer
de stilte overheerst tot vergeten oren

het beeld alleen roet en giftig de lucht
ontneemt het zuurstof tot stikken
niets dat nog leven bewust laat zijn

alleen dat voorbestemd gevoel
altijd de wetenschap het komt en gaat
maar als het moment er is
zijn de dagen verloren in misère

de verfijnde loep van de spoorzoeker
ontkomt nimmer aan de eeuwige twijfel
over de sporen die zijn aangebracht
verloren feiten van een ongesloten dossier

de rode draad is soms vurig rood
en soms een bevroren rode roos
vurig maar kwetsbaar elk rozenblaadje

het beeld ontneemt de waarheid
van de ziel die weet zonder invulling

hersenen misleiden
zoals het vals krijtje op het bord.





05-09-‘02/22:14