Op een plein vol mensen,
met een groep vrienden om me heen,
Voel ik niets anders dan leegte.
Ik voel me alleen.
De leegte bevrijd me,
maar grijpt me ook aan.
Alles hier is zo beknopt,
niemand laat zich ooit echt gaan.
Het dagelijks gesprek,
is niets dan een leugen.
Altijd gaat het goed.
Alsof het ongeschreven zo moet.
Ooit hoorde ik daar ook bij.
Maar nu heb ik het gezien,
het klinkt vreemd misschien.
Maar ik geniet met volle teugen
Als ik boos ben of chacherijnig.
Ik denk nu na,
en zeg niet zomaar ja.
En toch voel ik me alleen.
Op dit drukke plein,
kan ik toch niet de enigste zijn?
De eenzaamheid maakt me ellendig
En toch voel ik me goed.
Want ik weet dat het zo moet.