Paranoia
Toen mijn hoofd nog keurig
in hokjes was verdeeld
was alles zo eenvoudig:
Een hokje voor mijn dromen
Een hokje voor mijn werk
Een hokje voor mijn thuis
En een hokje voor mijn hart.
Toen kwam er een overstroming,
de muren spoelden weg.
Nu ben ik steeds vergeten
of ik droom of wakker ben.