Hoop
Ik denk aan kinderen met diepzwarte ogen
In stilte zijn zij hulpeloos, verloren
Haren door de war, kleren uitgerafeld
En toch een lach te horen
Verlaten door de nacht
Is er niemand die het ziet
Bedelend naar aandacht
Maar met hoop in ‘t verschiet
Ik denk aan kinderen met licht getinte huid
Een ongetemd verlangen maakt koud
Hun ogen kijken somber
Het verhaal is eeuwenoud
Gevoed door de nacht
Maar niemand die het ziet
Leven zij hun leventje
En hebben hoop in ’t verschiet
***
| Ana (stacia): | Woensdag, oktober 23, 2002 22:51 |
| Aan ons nu om die hoop waar te maken. Een goeie, Caroline liefs ana |
|
| Iejoor: | Woensdag, oktober 23, 2002 21:22 |
| Geen woorden voor, slechts één...geweldig mooi! Oeps...2 ;) | |
| karin jansen: | Woensdag, oktober 23, 2002 18:41 |
| hoop doet leven ... prachtig gedicht Caroline!! |
|
| wijnand.: | Woensdag, oktober 23, 2002 17:24 |
| mooi beeld en prachtig geschreven | |
| Tynipox: | Woensdag, oktober 23, 2002 16:04 |
| Het is de hoop die hen doet leven al is het eeuwig triest. Knuffels van Tyni. |
|
| flyingbabe: | Woensdag, oktober 23, 2002 15:47 |
| ja dat wist ik ook niet caroline...maar ik geloof het wel wat je zegt.. mooi geschreven knuff, babe |
|
| Caroline Maas: | Woensdag, oktober 23, 2002 15:07 |
| Ja Prammie, dat doen ze dus nog steeds. Liefs, Caroline |
|
| pramodah: | Woensdag, oktober 23, 2002 14:58 |
| hopen zij dan nog Caroline???......... | |
| Auteur: Caroline Maas | ||
| Gecontroleerd door: caroline | ||
| Gepubliceerd op: 23 oktober 2002 | ||
| Thema's: | ||