Jij
je angst spreekt
door je gesloten lippen
mijn lief
er hangt een schaduw in je ogen
je vingers trillen
op mijn huid
en ik zie
hoe je zou willen
huilen om deze gebroken wereld
neervallen
in het stof van verloren levens
je stem rauw schreeuwen
in deze dove oren
en ik weet
hoe je zou wilen
scherven boren in je eigen hart
drinken
van het bloed uit alle wonden
jezelf smoren
in die rode poel
en ik zal
je vingers strelen met de mijne
je wanhoop breken
eeuwig van je houden
Reacties op dit gedicht
| J.R Dracul: | Maandag, oktober 28, 2002 09:54 |
| prachtig en ook heel lief geschreven, X |
|
| ~Saar~: | Donderdag, oktober 24, 2002 15:34 |
| Ella m'n allerliefste Noortje, zoals ik je gisterenavond zei: Ik vind hem prachtig!!! Echt goed gedaan!!! Mwuah knuff | |
| waterval: | Woensdag, oktober 23, 2002 23:35 |
| prachtig.....deze troostende woorden..... | |
| pooky: | Woensdag, oktober 23, 2002 21:01 |
| aangrijpend knap! Liefs,Ilse -x- |
|
| charly: | Woensdag, oktober 23, 2002 20:47 |
| Zware beloftes, maar ik geloof je. Als het niet dé waarheid is, is het wel de jouwe. Triest en schoon gedicht met één happy end. Graag gelezen. |
|
| Susanne S: | Woensdag, oktober 23, 2002 20:46 |
| Echt prachtig geschreven! En zo gevoelig... Ik weet hoe je je voelt... Moeilijk is het... Er alleen al zijn voor iemand is heel belangrijk! Heel veel sterkte! Liefs Susanne | |
Over dit gedicht
| Auteur: provisorisch | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 23 oktober 2002 | ||
| Thema's: | ||