Wat ik je wil zeggen, mijn zoon
zou ik in je oren willen fluisteren
jij zou je hoofd naar me toe buigen
en dan vol verlangen naar me luisteren
Wat ik je wil zeggen, mijn zoon
is niet in een paar woorden te omvatten
jij hebt geen weet van wat er speelt
en zult nooit de ernst in kunnen schatten
Wat ik je wil zeggen, mijn zoon
is wat er toen aan leegte is ontstaan
jij zult immers nimmer kunnen begrijpen
hoezeer ik met je ben begaan
Wat ik je wil zeggen, mijn zoon
is hoezeer ik je heb liefgehad
en dat je, zelfs na al die jaren
nog voortleeft in mijn hart
| Engel: | Maandag, oktober 28, 2002 11:29 |
| Lieve treurmenietje, Dat ik meer dan 20 jaar heb moeten wachten voor iemand kan schrijven wat ik voel doet me echt goed. Waarvoor dank!!!! |
|
| Iejoor: | Vrijdag, oktober 25, 2002 18:07 |
| Lieve Treurmenietje, je plaats hier een heel mooi gedicht. Het spijt me heel erg wat er gebeurd is, ik zou het voor je terug willen draaien...maar helaas, I can't. Sterkte, en nogmaals, schitterend... Chiara. |
|
| Albrecht Paul: | Vrijdag, oktober 25, 2002 16:32 |
| Hou het gesprek gaande. Ook het kind dat je kwijt bent moet je aan je hart kunnen drukken opdat zijn ziel niet verloren loopt, opdat jouw ziel heel blijft. Toch zijn de termen 'nooit' en 'nimmer' wat hard in hun afwijzing. Als je zoon nog leeft, zal hij dit begrijpen als hij zelf kinderen ooit krijgt. Als hij dood is, dan is zijn begrijpen overal. Je zegt het zelf op het einde: hij leeft in je hart. |
|
| Auteur: Treurmenietje | ||
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 25 oktober 2002 | ||
| Thema's: | ||