Onverstaanbare woorden.
Daar zitten we dan,
we moeten praten,
maar kijken elkaar
zwijgend aan.
Ik doe mijn mond open,
probeer iets te zeggen,
maar de woorden,
zijn onverstaanbaar.
Mijn stem wil niet praten,
terwijl mijn hart schreeuwt.
Fluisterende woorden,
die verdwijnen in het niets.
Meegevoerd met de wind,
verstommen in de lucht,
voor ze bij jou aankomen.
Ik kan niet zeggen,
hoeveel pijn je me hebt gedaan.
Ik kan je niet zeggen,
dat ik dit niet meer aan kan.
Ik kan je niet zeggen,
dat ik te moe ben,
van alles wat er is gebeurd.
Ik kan het niet zeggen,
omdat ik van je hou...
Reacties op dit gedicht
| Iejoor: | Vrijdag, november 01, 2002 16:25 |
| Lichaamstaal spreekt meer dan duizend woorden lieverd... onthou dat goed. |
|
| karin jansen: | Vrijdag, november 01, 2002 15:04 |
| wat een lastige situatie ... toch proberen denk ik .. :S heel mooi beschreven! |
|
Over dit gedicht
| Auteur: WritingMoon |  
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 01 november 2002 | ||
| Thema's: | ||