Schoolplein

Schoolplein in de winter

Jij zit de dooie school te overleven
daar op dat bankje op dat doodleeg plein;
er komen vlokken op je haren sneeuwen
als word je zienderogen oud. En klein
dalen vanuit de hoogte meeuwen
neer op je handen die het brood verdelen
Dan laat eindelijk over de eeuwen
heen een stem zich uit een verte horen:
"Een vrouw, een man, een paradijs verloren"
en loop ik door de wereld wit en wijd
terwijl ik weet dat slechts voor werkwoorden
bestaat een onvoltooid en niet verleden tijd.

Geschreven door

Theo van de Wetering

Reacties op dit gedicht

Theo van de Wetering vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

The Wizard Of Lightning:	Woensdag, november 06, 2002 01:08
einde is top inhoud is top styl is top opdat er wel een enter tussen mocht

Over dit gedicht

Auteur: Theo van de Wetering
Gecontroleerd door: christina
Gepubliceerd op: 06 november 2002
Thema's: [Verlangens] [Genegenheid]