daar de sterren halfslachtig schitteren
kennelijk niet meer bestaan
en de maan die daar maar drijft
me niet interesseren kan laat ik
de drift naar warmte die zelfs
in het buitenaardse onvindbaar
bleek te zijn maar eens gaan
terwijl de alledaagse regen boven me
vergeefs ronddwaalt en uiteindelijk
neerslaat op het steen maar hartstocht
niet vloeibaar is overweeg ik uiteindelijk
m'n paraplu voorgoed open te doen
laat mij nu maar
ontgroenen in het langdradige gras
en wenen om de wereld die niet kan
ook al weet ik reeds het antwoord
op de vraag waarom dan?
| aseos: | Maandag, november 11, 2002 14:35 |
| dat groene gras doet mij meteen denken aan green gras poetry, dat was het toch?:P! Heel erg mooi gedicht! Kus soesa | |
| lenore: | Maandag, november 11, 2002 13:41 |
| Ardy, als je zojuist een uurtje wakker bent,valt dit niet mee om te lezen,en dat op een nuchtere maag. Straks nog eens lezen... kusjes Lenore |
|
| Auteur: Armand Manoochehry | ||
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 11 november 2002 | ||
| Thema's: | ||