Mijn zeeman in de golven weg
Mijn zeeman in de golven weg
Mijn lief is verdronken
In een ander hart
Het roer draaide bakboord af
Ik stond nog aan het strand
Mijn zeeman brak in golven weg
De storm nam hem brutaal mee
Het water fluisterde afscheid
Mijn lief is weg in zee...
Mijn zilte tranen speuren wit zeil
Ogen vliegen door de tijd
Mijn schipper is mij vergeten
Niemand zal meer van mij weten
Ik blijf mijn stuurman trouw
En kijk geen jonkheer knap
Ik wacht de branding bruidsgekleed
En loop de pier teweer
Waar liefde hangt in rotsgekletter
Het bebloede bruidsgekleed dobberend nu
De golven ruisen me
Eens zal ik bij mij zeeman zijn
Reacties op dit gedicht
| fristy: | Maandag, november 11, 2002 19:46 |
| moet je nog niet is aan de haven gaan wonen:P | |
| wijnand.: | Maandag, november 11, 2002 17:41 |
| dat noem ik standvastigheid | |
| wil melker: | Maandag, november 11, 2002 17:28 |
| Lenore... ja, deze heeft het wel, goed gedaan. Mijn opmerkingen ken je:) liefs wil |
|
| Marisje: | Maandag, november 11, 2002 14:04 |
| de stroming zal ooit keren, de golven slaan aan de kust. want eens zal hij weer zijn in jouw armen. hij is zoooooooooooo mooi geschreven echt waar!!!!! kus marisje |
|
Over dit gedicht
| Auteur: lenore | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 11 november 2002 | ||
| Thema's: | ||