Hier sta ik dan,
Hier sta ik dan,
en ik weet niet
of ik naar je toe moet gaan?
Ik bedoel, er is toch iets .....
Het maakt me nerveus, het werkt me op m'n zenuwen
Ik kan daar niet mee omgaan
Wanneer ik aan je denk, aan ons …
.nou ja… ik weet niet of ik over "ons " kan spreken
Misschien wil je me wel helemaal niet
Hoe kom ik daar nou achter?
Stel dat ik tegen je zeg: ik ben stapelgek gek op je,
dan zeg jij waarschijnlijk: ik mag jou ook graag ,als goede vriend
Nee, dat zie ik me nog niet zeggen, dat loopt gewoon niet
Hoewel, je kijkt me altijd zo aan, zo, ik bedoel
Misschien beeld ik me het ook allemaal wel in
en kijk je gewoon altijd zo,
Ach, ik weet het ook niet
Je hebt me gewoon gek gemaakt
en nu weet ik absoluut niet meer
Waarom, waarheen, en hoe
het allemaal verder gaat
Ik was altijd zo recht door zee, maar nu draai ik er omheen
en ben ik een verschrikking voor mezelf,
Of ik me eigen niet heb gek gemaakt
180 graden omgedraaid, je zit zo diep
en hebt mijn hart gestolen,
Ik had mezelf altijd in de hand
maar nu benauwd het me,
ik ben radeloos en stel mezelf een limiet
maar ondanks mijn "voorgenomen belofte" , zal ik het jou nooit vragen!
Als je echt wat van me wilt dan kan jij dat toch gewoon zeggen!
Weet je, zo in de namiddag, ik bedoel,
dan is het gewoon niet meer te verdragen,
ik weet dat we elkaar vanavond misschien zullen zien
en ik heb er buikpijn van, verschrikkelijk gewoon!
ik kan je dat natuurlijk niet vertellen
dat is raar, en zo onnozel,
ik smeek je, hoe dan ook, ach, ik mag wel oppassen
op wat ik zeg - niet dan?
Anders denk jij misschien dat ik achter je aan zit , he?
Ciao