eerste nacht alleen
Vannacht kon ik niet slapen,
Mijn lichaam vond geen rust.
Alleen maar zitten gapen,
Ik voel me uitgeblust.
Nooit voelde ik mij zo eenzaam,
Verdrietig en alleen.
Toch treft jou echt geen blaam,
Ik moet hier echt doorheen.
Ik zal toch moeten wennen,
Aan nachten zonder jou.
Zal mijn gedachte moeten temmen,
Dat ik nog hou van jou.
Ons leven heb ik zelf verpest,
Jou ongelukkig gemaakt.
En alles wat mij nu nog rest,
Is een leven onvolmaakt.
Een leven zonder jou aan mijn zij,
Dat wordt een moeilijke tijd.
Maar in ieder geval ben jij straks blij,
Dan ben jij van mij bevrijd.
Mijn lichaam vond geen rust.
Alleen maar zitten gapen,
Ik voel me uitgeblust.
Nooit voelde ik mij zo eenzaam,
Verdrietig en alleen.
Toch treft jou echt geen blaam,
Ik moet hier echt doorheen.
Ik zal toch moeten wennen,
Aan nachten zonder jou.
Zal mijn gedachte moeten temmen,
Dat ik nog hou van jou.
Ons leven heb ik zelf verpest,
Jou ongelukkig gemaakt.
En alles wat mij nu nog rest,
Is een leven onvolmaakt.
Een leven zonder jou aan mijn zij,
Dat wordt een moeilijke tijd.
Maar in ieder geval ben jij straks blij,
Dan ben jij van mij bevrijd.
Reacties op dit gedicht
| Marten: | Dinsdag, november 19, 2002 21:27 |
| Droevig...maar je weet wel in welke situatie je zit. Dat scheelt een stuk. Hopelijk blijf je ondanks de onzekerheid op je beide benen staan. Sterkte, Marten |
|
| Iejoor: | Dinsdag, november 19, 2002 20:14 |
| Vul de lege nachten, dan maar met een mooie droom, over een mooie herinnering... Zoiets is altijd wennen, maar komt tijd...komt genezing... Liefs en sterkte, chiara. PS: slaap lkkr vannacht...droom liever zoet, ipv je te irriteren aan de leegte... |
|
Over dit gedicht
| Auteur: marita32 | 
|
|
| Gecontroleerd door: Cartooneke | ||
| Gepubliceerd op: 19 november 2002 | ||
| Thema's: | ||