Van vriendschap naar liefde, en dezelfde weg weer terug,
Van het ene water naar het andere, verbonden door een onzichtbare brug,
Een brug van woorden en stilte, van begrip en vertrouwen,
Stuk voor stuk onmisbaar om iets waardevols te kunnen opbouwen,
Woorden slechts voor jou bedoeld, slechts door jou gehoord,
Stilte, zoveel meer uitsprekend, duidelijker soms dan ieder woord,
Begrip door het gevoel, om het verleden en het heden,
Vertrouwen om wie je bent, de angst om zoveel dingen vergeten!
Aan het begin van dit alles, twee stappen vooruit, nu ene weer terug,
Begonnen met een rustig voornemen, maar alles rondom ons ging te vlug.
Alles draaide en draaide... ging te snel... wij konden niet mee...
Hulpeloos meedrijvend met woeste golven van pijn in een kolkende zee.
De kreet om redding is verloren gegaan in de storm, bedolven onder schuimend water.
Gebeurtenissen elkaar opvolgend, diepe wonden achterlatend, met littekens voor later.
De tijd nu de kans gevend, om het met zijn kracht de pijn te doen helen.
Ook het gevoelige verleden dat we hoe dan ook met elkaar delen.
De dag begon als een mistige, onzekere morgen...
Omhuld in een sluier van warrige gevoelens en uiteenlopende zorgen.
Maar de zon brak door en liet alle mist verdwijnen,
waardoor we elkaars warmte konden voelen en op elkaars hart laten schijnen.
Ieder teder gebaar, zacht woord in mijn hoofd opgeslagen, als een kostbaar iets...
Andere herinneringen daarbij vervangend, verdwijnend in het niets...
Mijn hart eindelijk tot leven gekomen, gewekt door een immens goed gevoel,
Hunkerend en verlangd naar die oneindige warmte, dat gevoel vasthoudend als doel.
Thuiskomend na een lange, vermoeiende reis, met als verwelkoming het geluk,
De bagage met pijnlijke herinneringen opgeborgen, ingeplakt in het boek van verleden, stuk voor stuk.
Maar de rust was slechts van korte duur, want donkere wolken verschenen,
De zonnestralen niet opgewassen tegen deze dreiging waardoor ze verdwenen.
Jij, die de belangrijkste liefde verloor waarmee jouw leven begon,
Waardoor alle warmte uit je leven wegvloeide en je niet meer voelen kon.
Jij, die achter blijft met een immens gemis, zo ontzettend leeg.
Terwijl je haar liefde zo hard nodig hebt omdat je je leven van haar kreeg.
Jij, die hulpeloos op de wereld kwam, maar geborgen werd in haar armen.
Waardoor de wereld niet zo koud meer leek, maar je aan haar kon verwarmen.
Jij, die haar nu verloren hebt, waardoor je leven even stilstaat.
Jij, die je gevoel met haar meegegeven hebt en alleen nog met jezelf praat.
Weet dat ik die stap terug voor jou heb gezet, en je nu mijn hand reik.
Want mijn respect om jouw pijn is groot, jouw gevoel voor mij belangrijk.
En daarom ga ik terug naar die ene morgen waarin ik jou voor de eerste keer zag,
En ga ik een stap terug in mijn gevoel opdat ik mijn vriendschap in je handen leggen mag.
En mocht op een dag je mist terug verdwijnen en vind je terug je kracht,
Weet dan, dat daar in het zonlicht, ik het ben die op je wacht!