slaap maar, mijn lief...
***
Heel eventjes
verschijnt er een glimlach
op je gezicht
heel eventjes en
dan doe je je ogen weer dicht
slaap maar, mijn lief
ik kruip wat dichter tegen je aan
en kijk naar het stralen van de maan
zie daar die sterretjes hoog in de lucht
jij kijkt en je zucht...
daarboven is er iemand die op ons wacht
zie weer eventjes hoe je lacht...
denkend aan de herinneringen,
aan die fijne tijd...
waarom moest het gebeuren
waarom zijn we je kwijt...
een traan rolt over je wang
ik zie je verdriet...
samen huilen we
want je bent er niet...
***
Reacties op dit gedicht
| xxx jan xxx: | Maandag, november 25, 2002 18:06 |
| Komt wel goed...schrijf het van je af... xxx jan xxx |
|
| -- Ine *: | Donderdag, november 21, 2002 17:41 |
| *stil*wauw,prachtig!Sterkte Nijnie °X° | |
| voske: | Woensdag, november 20, 2002 23:39 |
| "Samen" lees ik,en samen kan je zoveel meer,bereik je ook veel meer.Vooral niet vergeten van ook samen te lachen. liefs,voske |
|
| Iejoor: | Woensdag, november 20, 2002 19:08 |
| Soms is het goed, je verdriet even te laten gaan... Ennuh, géén dank ;-) Heel veel liefs en sterkte, Chiara. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: * nijntje * | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 20 november 2002 | ||
| Thema's: | ||