Toen je stilletjes bij me weggleed
Toen je stilletje bij me vandaan gleed, werden er tranen geboren op mijn wangen.
De wind fluisterde je naam en de hemel huilde dikke tranen om jou verlies.
Bomen zongen speciaal voor jou een wiegelied.
en mijn hart schreeuwde om jou, maar kreeg geen antwoord.
Iedere seconde leek een eeuwigheid te duren en ruimtes werden opgevuld met emoties waar ik geen raad mee wist.
Er leek geen einde te komen aan mijn verdriet maar warmte wist me te omhelzen en een ander gevoel bereikte mijn hart.
De tranen stierven op mijn lippen, maar mijn herinnering aan jou zal eeuwig blijven leven.
© Mara S ®
Reacties op dit gedicht
| Iejoor: | Zaterdag, november 23, 2002 23:27 |
| Lieve Mara S Herinneringen, vullen de leegte, die de dood achtergelaten heeft... Heel veel liefs en sterkte, Gecondoleerd...tevens. Liefs Chiara. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Poetica | 
|
|
| Gecontroleerd door: Frummel | ||
| Gepubliceerd op: 23 november 2002 | ||
| Thema's: | ||