Ik schrijf mijn gevoelens naar de wereld
en verwacht geen antwoord terug.
Ik zoek een uitvlucht uit problemen,
gevoelens op de vlucht.
Ik vond de sleutel in m’n gedichten,
maakte het slot open van m’n hart en liet alle gevoelens wegvliegen.
Ik vond een uitweg van problemen,
ik zie de wereld even niet zo zwart,
laat de zon in mijn hart.
Het geeft me steun in tijden van nood,
naar genegenheid,
even een ommekeer op de weg naar een kruispunt in mijn leven.
Ik kan me even laten zweven,
dan weer de zwaarte van het leven voelen in m’n benen.
Het geeft me moed om te durven dromen naar een zorgloos bestaan,
laat me even m’n zware woorden verlichten,
ze zwerven nu in m’n gedichten.
Het laat me even weer kind zijn,
onschuldig en onbezonnen.
Gedichten betekenen alles voor me,
waaarom laat ik ze dan lezen?
Misschien kunnen anderen even niet denken aan hun problemen,
bij het lezen van de mijne.
Misschien herkennen ze zich in mijn gedachten,
verlicht het hun gedachten even.
Wie weet?