Ik dacht: ik ben erover
Jij bent uit men hart
Maar toen zag ik je terug
Niet wetende wat ik zeggen moest

Ik voelde alleen
de warme gloed in men hart
Die mij vertelde
Dat jij er nog steeds zat

Je verdween in de menigte
Ik bleef je volgen
Tot je een kleine stip werd
Zoals zovelen

Maar die kleine stip
Die bleef mij volgen
De hele dag lang
Tot ik in men bed lag

De tranen vloeiden
Alleen om jou
De tranen vloeiden
Om de pijn om jou

En nu
Een héle tijd later
Denk ik nog altijd
Aan die dag

Het was zo vreemd
Het was zo eng
Jou niet kunnen begroeten
Met een innige kus

Het deed me pijn
En ik vroeg me af
Waarom
Waarom nou wij?

Tot de dag
Dat ik antwoord kreeg
Niet van jou
Niet van mij

Men ogen gingen open
De fout lach
niet aan jou
nog aan mij

De pijn voelde ik nu nog meer
Besefende
Dat jij verwoest werd
Verwoest door die andere

Misschien had ik het kunnen aanvaarden
Als je jezelf gebleven was
Maar die andere
Veranderde je in het kwade

Nu ben je niets meer
Van wat je ooit was
Ik haat mezelf
Omdat het zo is

Waarom zag ik het niet
Dat die andere
Jou meesleepte
Waarom zag ik het niet

Je wilt me nu niet geloven
Of tenminste
Je durft het niet toegeven
Maar toch ...

Ik wou dat ik iets kon doen
Om je terug
Te laten worden wie je was
Echt waar...

Maar tot de dag
Dat je hem verdedigd
Zal het mij niet lukken
En dat doet pijn ...

Vrienden waren altijd belangrijk
zowel voor jou als voor mij
Maar dit is geen vriend
en dat zie jij niet ...