ons eerste afspraakje was voorbij.
ik had na deze dag gehoopt te kunnen zeggen......je bent van mij!
ik keek je diep in je ogen terwijl de deuren sloten.
daar zat ik in de trein aan jou te denken en te hopen.......

dat ik je snel weer terug zou zien.....

en op een moment wenste ik dat ik je nooit had ontmoet,
want dat gevoel wat je me geeft......je zou eens moeten weten wat je met me doet.

de trein begint te rijden.....ik kijk je weer aan!
het gevoel van eenzaamheid schiet nu al door mijn lichaam.
de trein gaat sneller, ik draai me om of ik je nog kan zien staan.
proberend een laatste blik van je optevangen maar tevergeefs...
met jou in mijn hoofd staar ik naar de maan.

het is nog geen vijf minuten geleden.......ik had je bij me en we lachte.
ik doe mijn ogen dicht en het is je lieve stem die ik hoor, dit keer alleen maar in mijn gedachten.

ik doe mijn ogen open............het heerlijke gevoel is weg.
ik realiseer me weer dat je er niet bent.
waarom voel ik dit? terwijl ik je nog geen eens zo goed ken.
al die pijn die ik voel is niet te beschrijven.
ik wist niet dat verliefd zijn zo erg kon zijn.
ik weet het. nu onderga ik het in levende lijfe.
en toch voelt het wel fijn.

me zelf afvragend......komt er nog een dag dat ik je weer kan zien?
of was dit de laatste keer mischien?

dagen gingen voorbij dat we niet met alkaar spraken.
het gevoel dat je me gaf begon al een beetje te vervagen.
todat jij me belde en me vroeg waarom ik niets liet horen.
ik antwoorde en vertelde dat ik de gedachten had dat zij dacht dat het nooit iets zal worden.
opeens hoorde we elkaar weer elke dag en terug kwam het gevoel.

het gevoel van eenzaamheid, de pijn, verdriet....
verliefdheid is wat ik bedoel.

het verhaal begint weer vanaf het begin.
ik wou dat ik je nooit had ontmoet.
in dat gevoel heb ik helemaal geen zin.
toch zou ik niet weten wat ik zonder je moet.