De jongen door de sneeuw
Vanuit mijn luie stoel zie ik
op straat iets gaan door de sneeuw
De jongen straalt een vreugde uit
en laat zijn sporen na
De volgende avond als ik weer zo zit
denk ik aan die vijf seconden
Die jongen liet in korte tijd levenslust
zien waardoor ik nu voor het raam sta
En nu merk ik op hoe mooi hij beweegt,
hoe hij lacht en
hoe hij praat
Nu pas voel ik echt hoe ik beweeg,
kijk en denk
terwijl de rolstoel verder gaat
op straat iets gaan door de sneeuw
De jongen straalt een vreugde uit
en laat zijn sporen na
De volgende avond als ik weer zo zit
denk ik aan die vijf seconden
Die jongen liet in korte tijd levenslust
zien waardoor ik nu voor het raam sta
En nu merk ik op hoe mooi hij beweegt,
hoe hij lacht en
hoe hij praat
Nu pas voel ik echt hoe ik beweeg,
kijk en denk
terwijl de rolstoel verder gaat
Reacties op dit gedicht
| cliniclown: | Vrijdag, maart 16, 2001 14:28 |
| een jongen die dichter probeert te zijn!je slaat de plank volledig mis!je kan je beter toeleggen op iets anders! | |
| poema: | Woensdag, januari 24, 2001 22:29 |
| Wat heb je een prachtig onderwerp beschreven,mooi zo. Groetjes, poema. |
|
| guesses: | Woensdag, januari 24, 2001 16:17 |
| prachtig | |
| pramodah: | Woensdag, januari 24, 2001 15:53 |
| tja Catharina dat is om stil van te worden......... | |
| catharina: | Woensdag, januari 24, 2001 14:06 |
| shiiit hier word ik stil van... | |
Over dit gedicht
| Auteur: Robert van der Hulst | 
|
|
| Gecontroleerd door: shelby | ||
| Gepubliceerd op: 24 januari 2001 | ||
| Thema's: | ||