Leven
Midden in het open veld,
zonder iemand naast me,
zat ik...
Ik was aan het nadenken,
nadenken over het leven,
maar met die eenzaamheid,
kon ik dat niet!
Na enkele uren met mijn ogen toe,
daar in het open veld,
wist ik dat ik niet alleen was,
alleen in de natuur,
dat kan niet!
Maar waarom kon ik dan niet nadenken?
Kwam het misschien door de openheid,
de eindeloosheid van de natuur?
Zo ver als ik kon zien,
zag ik de natuur,
en ikzelf,
ik zat er midden in.
Toch besefte ik,
dat ik leven moest,
leven in de toekomst,
en niet steeds aan het verleden denken.
Aan het verleden denken is makkelijk,
maar de toekomst,
zal die ook zo makkelijk zijn?