Eenzame sterrenhemel.
Eén voor één,
verschijnen de sterren
aan de hemel.
Misschien kijk jij ook
naar het licht
van de natuur.
Vraag jij je ook af,
wat er is gebeurt,
dat je daar staat...
alleen....
De sterren,
leken altijd zo mooi.
Zo vredig.
Nu zijn ze niet meer,
dan een lichtpuntje,
dat een herinnering
met zich mee brengt...
Van een tijd,
dat ik er niet
alleen naar keek...
Reacties op dit gedicht
| Els Lintermans: | Donderdag, februari 06, 2003 21:49 |
| elk sterretje is als een vriend... |
|
| Iejoor: | Vrijdag, januari 10, 2003 18:46 |
| Schitterend geschreven... Maar nu zijn ze meer, als je ze beseft, dat je elkaar nu aankijkt... Liefs, Chiara. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: WritingMoon |  
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 10 januari 2003 | ||
| Thema's: | ||