De nacht,
De nacht,
Sterren stralen,
in de zwarte nacht.
Allerlei mooie woorden,
zijn daar al over bedacht.
Maar wat mij,
toch het meeste aanspreekt.
Is mijn huidskleur,
die langzaam verbleekt.
Langzaam,
maar zeker.
Wordt die kleur,
steeds bleker.
De laatste adem,
is uitgeblazen.
Terwijl iedereen bezig is,
zichzelf voorbij te razen.
Stond ik even stil,
en luisterde naar de nacht.
Waarin vredig en stilletje,
de dood op me had gewacht.
Reacties op dit gedicht
| Iejoor: | Maandag, januari 13, 2003 17:21 |
| Die dood is van binnen al gekomen... Nu is het het leven, dat onderweg is... Liefs, Chiara. |
|
| natascha joyce: | Maandag, januari 13, 2003 14:09 |
| Je huid wordt niet bleker! Jij gaat nog lang niet dood!!! De dood wacht niet op je maar het LEVEN! Kom op meid leef! Kiss Natascha |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Rimjam |  
|
|
| Gecontroleerd door: bevertje | ||
| Gepubliceerd op: 13 januari 2003 | ||
| Thema's: | ||