... Pieter ...
Zo dicht, zo dicht, dichtbij
en toch zo ver verwijderd.
Woorden zonder klank, noch spraak,
gevoelens van ons beiden.
Waar ben je nu mijn vriend?
Deze tafel, onze tafel, jouw schimmige gelaat.
... één van ons die grient ...
Ach, 't lukt me wel, het gaat.
Mensen komen af en aan,
niemand kent m'n verdriet.
Ik blijf nog wat, nu 'k je weet staan.
Neen, niemand die je ziet.
Ik drink ons bier, eet onze kaas.
't Verleden gaat schuil achter een tranerige waas.
'k Denk aan je hese lach.
'k Huil vanbinnen "Dag Pieter, dag!!!"
Reacties op dit gedicht
| Albrecht Paul: | Vrijdag, januari 17, 2003 11:00 |
| Enige troost toch, in 'ik blijf nog wat, nu ik je weet staan'. Groet hem, blijf hem groeten. |
|
| Gioi: | Woensdag, januari 15, 2003 11:35 |
| Mijn armen open voor wat schrale troost Mijn schouder voor als je tranen loost Mijn oren voor je herinnering, Mijn glimlach voor je geluk. Knuf, Gioi en erm sterkte |
|
Over dit gedicht
| Auteur: lani | 
|
|
| Gecontroleerd door: bevertje | ||
| Gepubliceerd op: 15 januari 2003 | ||
| Thema's: | ||