Er is geen einde.
Er is altijd weer een nieuw begin.
Als een nieuw hoofdstuk,
met steeds weer een nieuwe zin.

Zolang het hart open staat, is er mogelijkheid,
dat het ontvouwingsproces door gaat,
en je steeds weer nieuwe beelden achter je laat,
waardoor er steeds weer iets nieuws is,
wat je raakt.

Als een rivier die eindeloos stroomt.
Waarin steeds weer een nieuw vergezicht,
zich aan je toont.
Als je door zet, steeds weer een nieuwe schat,
waarmee je wordt beloond.
De rivier die steeds weer een andere gedaante
vertoond.

Bij momenten lijkt alles tot stilstand te komen.
Dan is het zeker niet makkelijk je dadendrang
in te tomen.
Juist dit kunnen tijden van beproeving zijn,
en zal duidelijk belicht worden, wat is Waarheid,
wat is schijn.
Maar ook hieraan zul je jezelf kunnen over geven,
als je hart is rein.

De waterspiegel is helder en stil.
Je doet niets zolang de Wil niets wil.
Je voelt je gedragen.
Niets of niemand kan je belagen.
Niets dat je innerlijke proces kan vertragen.

Een volgend moment,
begint de rivier woest te kolken,
dreigt het je de diepte in te sleuren.
De Zon verborgen achter de wolken.
Maar diep binnenin Weet je, dat niets je kan gebeuren.

Je laat los.
Je laat alles los.
Met een grote Kracht, stort de waterval,
zich naar beneden.
Maar niets dat zich aan je vast kan grijpen,
in je eindeloze verleden.

Dan komt alles weer tot rust.
Binnenin is alles verstild.
Vanuit de diepste diepte wordt je
weer boven het water uit getild.

De Zon is weer in zijn volle glorie verschenen.
Maar je wist dat Hij nooit was verdwenen.
Nu rest er niets anders dan verder gaan.
In Eeuwigheid voortgaan,
gedragen door de Goddelijke rivier,
in een meer en meer verstaan.