nooit kan ik haar geven
ze keek me in mijn ogen
haar levenswil onaangetast
haar dag nog ongebroken
haar lach die
door haar leven speelt
haar waarheid onbesproken
zo klein
ligt zij daar in het ziekenbed
haar wezen niet verloren
met wangen wit
een stukje rood
de wil ligt er bevroren
geen tijd
om bij zichzelf te zijn
geen tijd
om angst in dood te doven
het enige
wat zij slechts wil
is in haar kind geloven
ik geef haar goede moed
ik geef haar
stukjes van de zon
maar nooit
kan ik haar geven
wat zij mij geven kon
haar levenswil onaangetast
haar dag nog ongebroken
haar lach die
door haar leven speelt
haar waarheid onbesproken
zo klein
ligt zij daar in het ziekenbed
haar wezen niet verloren
met wangen wit
een stukje rood
de wil ligt er bevroren
geen tijd
om bij zichzelf te zijn
geen tijd
om angst in dood te doven
het enige
wat zij slechts wil
is in haar kind geloven
ik geef haar goede moed
ik geef haar
stukjes van de zon
maar nooit
kan ik haar geven
wat zij mij geven kon
Reacties op dit gedicht
| John Kroos: | Vrijdag, januari 31, 2003 15:57 |
| dank voor jullie reacties, en ja, als ik ooit kan..... lees ik het haar voor | |
| margot: | Donderdag, januari 30, 2003 11:36 |
| hele mooie,lees het haar maar ff voor... liefs,margot |
|
| black sun: | Woensdag, januari 29, 2003 23:42 |
| prachtig en ontroerend geschreven... ik wens jouw en de hele familie heel veel sterkte toe!! veel liefs Linda |
|
Over dit gedicht
| Auteur: John Kroos |  
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 29 januari 2003 | ||
| Thema's: | ||