Afscheid
je blijft me moed in praten,
als ik huilend voor je sta,
maar hoe je het ook went of keert,
ik weet dat je ga.
en dan moet ik echt zonder jou mezelf zijn,
zoals je hebt uitgelegd,
maar het doet pijn.
waar moet ik dan heen,
zo'n prater ben ik niet,
zonder jou,
dat doet me verdriet.
je blijft me moed in praten,
ookal zie ik je niet meer,
je geeft me nog 1 keer,
je blik vol vertrouwen,
en ik, ik dank je,
dat ik altijd op je kon bouwen.
als ik huilend voor je sta,
maar hoe je het ook went of keert,
ik weet dat je ga.
en dan moet ik echt zonder jou mezelf zijn,
zoals je hebt uitgelegd,
maar het doet pijn.
waar moet ik dan heen,
zo'n prater ben ik niet,
zonder jou,
dat doet me verdriet.
je blijft me moed in praten,
ookal zie ik je niet meer,
je geeft me nog 1 keer,
je blik vol vertrouwen,
en ik, ik dank je,
dat ik altijd op je kon bouwen.
Reacties op dit gedicht
| Iejoor: | Vrijdag, januari 31, 2003 20:19 |
| Wat je ooit bezat, gaat nooit verloren... Al wordt het soms tot spijt omgeschakeld in verleden tijd... Een mooie herinnering, dat wel. Liefs, Chiara. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: patricia | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 31 januari 2003 | ||
| Thema's: | ||