De onrust in mijn hoofd...
Daar zit ik dan,
waar ben ik eigenlijk?
Iedereen is blij,
wat een lol.
Ik kan er niet naar luisteren
en sluit me helemaal af.
Ik ben zo diep in mezelf,
begin te huilen.
De warme tranen rollen
over mijn wangen.
Vragen stromen door mijn hoofd,
geen moment rust daarboven.
Ik word gek van mijzelf,
helemaal gek!
Of ben ik dat al?
Wie zal het zeggen?
Ik weet wel
dat het zo niet langer kan.
Ik moet weg,
ergens waar ik geen zorgen heb.
Rust, dat moet ik hebben!
Deze wereld is totale chaos
waar ik niet in kan leven.
Ik vertrek naar rust en vrede,
gezondheid en kracht.
Daar zal ik gelukkig zijn!!
Reacties op dit gedicht
| WackyGirll: | Maandag, februari 10, 2003 18:02 |
| Sterkte, zo voel ik me soms ook maar dat is geen reden om een einde aan je leven te maken. Er zijn altijd mensen die je erg zullen missen. PS: je bent echt niet gek |
|
| Lifeles: | Maandag, februari 10, 2003 17:11 |
| Hmz, toeval, dit probleem heb ik ook net... Ik zweer je, neem afstand van de wereld, denk na, over je probleem, over jezelf. Vertel het daarna tegen iemand waar je van houdt, die je vertrouwt.. Het komt goed.. | |
| sheren: | Maandag, februari 10, 2003 16:34 |
| Tuurlijk ben jij niet gek, alleen je gevoelens overheersen de positieve gedachtens. Probeer te vechten voor je leven, gefe niet zo snel op! Liefs sheren |
|
Over dit gedicht
| Auteur: ~*Idril*~ | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 10 februari 2003 | ||
| Thema's: | ||