De donkere nacht
Wat is het toch leeg
en koud in mijn bed.
Ik lig te rillen
ik ben bang, bang in
mijn eigen kamer.
Het is zo kil en
er hangt een gespannen sfeer.
De vragen stromen
door mijn gedachten.
Is er iets in mijn kamer?
Ben ik wel alleen?
Nee, alleen zijn we nooit.
Maar toch!
Ik ben bang, zal ik gaan gillen?
Ik draai weer helemaal door,
er is ook nooit rust
in mijn hoofd.
Ik zal de rust gaan zoeken..
..........en voor ik het wist
val ik in een slaap,
een HELE DIEPE slaap.
En wil nooit meer wakker worden...
.............
Reacties op dit gedicht
| kleintje: | Zondag, maart 02, 2003 17:51 |
| mooi gedicht ik heb soms ook dat gevoel groeties knuffies kleintje |
|
| Guan: | Vrijdag, februari 14, 2003 17:40 |
| weet je anneke, dat gevoel van niet alleen kunnen zijn ervaar ik soms op bepaalde momenten in eenzaamheid. Je bent alleen maar voelt je niet alleen. Soms voel ik me bedreigt maar soms voel ik ook aangename warmte. Entiteiten hebben ook karakters in het hiernaamaals. sommige hebben meer antenne dan andere om dit te kunnen voelen. Dat is het, gevoelig zijn is een antenne die ik niet meer kwijt wil. alhoewel j in het begin dat wel wenst. Trouwens één van je beter gedichten, heb er van genoten, |
|
| no-name: | Donderdag, februari 13, 2003 08:47 |
| wow.... komt me bekent voor!! kus. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: ~*Idril*~ | 
|
|
| Gecontroleerd door: Frummel | ||
| Gepubliceerd op: 12 februari 2003 | ||
| Thema's: | ||