ze kon het rood tot warmte rijgen
de vijver lag er stil
ontdaan van alle rimpels
zo vredig in zichzelf
voldaan
in al haar rust
weerklonk een pratend zwijgen
ze kon het rood
tot warmte rijgen
ze kon de lucht
opnieuw bekijken
zag het blauw
zichzelf verrijken
haar leven
glansde volheid diep
het water keek
waar vlakheid sliep
de vijver toonde
ademloos
haar schoonheid teer
haar spiegel broos
totdat ze brak
in scherven pijn
maar ooit zal lucht
weer water zijn
ontdaan van alle rimpels
zo vredig in zichzelf
voldaan
in al haar rust
weerklonk een pratend zwijgen
ze kon het rood
tot warmte rijgen
ze kon de lucht
opnieuw bekijken
zag het blauw
zichzelf verrijken
haar leven
glansde volheid diep
het water keek
waar vlakheid sliep
de vijver toonde
ademloos
haar schoonheid teer
haar spiegel broos
totdat ze brak
in scherven pijn
maar ooit zal lucht
weer water zijn
Reacties op dit gedicht
| Wolfje: | Zondag, maart 02, 2003 15:45 |
| tere schoonheid... Wolfje |
|
| Sheena: | Zondag, maart 02, 2003 14:16 |
| een sprookje, pijnlijk herkenbaar, maar alleen voor een ziel die verstaan kan .. en luisteren .. knappe beelden die een zilt hart ontroeren Sheen |
|
| Erna Muermans: | Zondag, maart 02, 2003 11:08 |
| hey dit is een mooi gedicht srakeloos adembenemend verwoord ik word er echt stil van enneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: John Kroos |  
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 02 maart 2003 | ||
| Thema's: | ||