Samen
We liggen in elkaar verstrengeld,
alsof we elkaar nooit nog zullen loslaten.
We voeden elkaars ziel met liefde,
terwijl met de seconde meer van elkaar houden.
Maar we zwijgen,
want we hebben schrik om de zwevende stilte te breken.
Buiten het streepje maanlicht dat binnenvalt is het donker,
maar toch schitteren er onzichtbare sterren rondom ons...
alsof we elkaar nooit nog zullen loslaten.
We voeden elkaars ziel met liefde,
terwijl met de seconde meer van elkaar houden.
Maar we zwijgen,
want we hebben schrik om de zwevende stilte te breken.
Buiten het streepje maanlicht dat binnenvalt is het donker,
maar toch schitteren er onzichtbare sterren rondom ons...
Reacties op dit gedicht
| snoepje: | Vrijdag, maart 07, 2003 23:11 |
| :) heeeeeeeeel ....hoe moet ik het zeggen ik zou het ni wten | |
| herfstkind: | Vrijdag, maart 07, 2003 21:43 |
| lieflijk | |
| heiditje: | Vrijdag, maart 07, 2003 17:05 |
| vertederend ... | |
Over dit gedicht
| Auteur: twinkeltje | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 07 maart 2003 | ||
| Thema's: | ||