Haar woorden werden niet begrepen
Vermoeid en neerslachtig
is ze in het donker weg gekropen.
Stilletjes en alleen
is er iets triestigs in haar geslopen.
Het masker valt af
en onthuld de waarheid.
De waarheid
waarin zei velen tranen schrijdt.
Geen mens
die zij denkt te kunnen vertrouwen.
Geen stevige ondergrond
waarop zij een leven op kan bouwen.
Ze ligt in het donker
onopvallend weg gedoken voor iedereen.
Niemand wetend dat ze weg is
laat staan dat ze wisten waarheen.
Ze vocht en vocht
en stond alleen in haar strijd.
Niemand wetend
dat ze aan een ziekte lijdt.
Haar woorden werden niet begrepen
toen zij over de dood eens sprak.
Niemand wetend dat alle kwetsende woorden
zachtjes aan haar hartje brak.
Steeds verder
kroop ze in haar schulp.
Totdat niemand haar meer hoorde roepen,
toen zij riep voor hulp.
~Miriam~
Reacties op dit gedicht
| eddy daemen: | Maandag, maart 10, 2003 15:45 |
| mooi mirjam...... | |
| Bente: | Maandag, maart 10, 2003 12:56 |
| ik heb de kriebels als ik dit gedicht lees! zo herkenbaar niet voor mezelf maar voor iemand die heel dicht bij me staat waarvan ik weet dat ze zich zo voelt! sterkte!! |
|
| Iejoor: | Maandag, maart 10, 2003 11:15 |
| Geen woord wordt begrepen, als het abstract uitgesproken is.... Liefs, en sterkte... Hold on. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Rimjam |  
|
|
| Gecontroleerd door: Iejoor | ||
| Gepubliceerd op: 10 maart 2003 | ||
| Thema's: | ||