het is over
Ik loop langs de zee,
me gedachtens varen over de golfen mee.
de wind blaast in mijn ooren,
het lijkt wel of die wil dat ik iets zal horen.
maar dan uit de verte hoor ik een stem,
die ik zo goed ken.
maar het is zo warrig het is niet te verstaan,
maar dan voel ik iets heel dicht achter me staan.
het voelt zo koud,
maar zo verschrikkelijk vertrouwd.
je verteld dat je nog zo veel om me geeft,
dat ik de gene ben waar die nog voor leeft.
Maar ik heb het al te vaak geprobeert,
het is nu tijd dat je het leert.
wij horen niet bij elkaar,
het moet zo zijn blijk baar.
me gedachtens varen over de golfen mee.
de wind blaast in mijn ooren,
het lijkt wel of die wil dat ik iets zal horen.
maar dan uit de verte hoor ik een stem,
die ik zo goed ken.
maar het is zo warrig het is niet te verstaan,
maar dan voel ik iets heel dicht achter me staan.
het voelt zo koud,
maar zo verschrikkelijk vertrouwd.
je verteld dat je nog zo veel om me geeft,
dat ik de gene ben waar die nog voor leeft.
Maar ik heb het al te vaak geprobeert,
het is nu tijd dat je het leert.
wij horen niet bij elkaar,
het moet zo zijn blijk baar.
Reacties op dit gedicht
| Robski: | Zondag, februari 25, 2001 20:36 |
| Mooi.... Soms is t gewoon niet meant to be lijkt t wel.. :( En dan moet je je inderdaad niet weer laten inpalmen om uiteindelijk weer een pijnlijke vergissing te begaan... verstandig.. :) groetjes, Robski |
|
Over dit gedicht
| Auteur: naomi | 
|
|
| Gecontroleerd door: Carama | ||
| Gepubliceerd op: 03 februari 2001 | ||
| Thema's: | ||