In het holst van de nacht



In het holst van de nacht,
Vliegt een schaduw voorbij.
Heel sluw sluipt hij,
en kruipt heel stilletjes in mij.

Mijn mooiste tijd gekend,
dat is verleden tijd voor mij.
Ik neem in stilte afscheid,
mijn einde is nu echt nabij.

In het holst van de nacht,
de onzekerheden van het leven ervaren.
Altijd blind op het negatieve,
en verdrietige lopen staren.

Nooit kunnen uitleggen,
wat voor gevoel er in mijn aderen sloop.
Nooit kunnen tonen,
de hoeveelheid tranen die onzichtbaar uit mijn ogen kroop.

In het holst van de nacht,
het besluit nu daadwerkelijk genomen.
Niet eens kunnen herinneren,
de dingen waarvan ik ooit nog lag te dromen.

Tranen zijn nu uit gerold,
en spijt heb ik van mijn daad.
Maar ik wist echt,
met mijn leven geen raad.

In het holst van de nacht,
de laatste tranen snik ik weg.
Niet alles mee gemaakt,
een keuze waarbij ik me nu echt neerleg.

Vrees niet voor jezelf,
bijna iedereen is sterk genoeg.
Geniet van het leven,
en verlaat mij met alle pijn die je ooit droeg.

In het holst van de nacht,
zachtjes afscheid genomen van de mensen waarom ik gaf.
Stilletje uit dit leven gekropen,
want dit leven voelde voor mij als een staf.



In het holst van de nacht,
nam zei afscheid.
Niemand wist,
dus niemand was voorbereid.
Ze had,
het iedereen willen besparen.
Maar achter haar,
lagen te veel pijnlijke jaren.
Straf haar niet,
door haar de schuld te geven.
Ze had gewoon niet te kracht,
om de pijnen van dit leven te overleven.
In het holst van de nacht,
voelde ze zich zo eenzaam en alleen.
Geen lichtje meer,
wat voor haar als lichtpuntje scheen.
Ze wist niet meer,
dan te gaan.
Ze kon niet meer,
op haar benen staan.
Ze wilde niet kwetsen,
met haar daad.
Maar ze kon niet leven,
met alle onmacht en zoveel haat.




~Miriam~