knarsetanden
hoor mijn dromen zachtjes waaien
ruisen door de golven van je
gedachten omklemmen de woorden
strelend net als vingers glijden
langs verstoktheid in mijn hart
ijl en onbegrepen haastig kiezend
de wind die me wou vangen
zou tonen hemelhoog geluk
zwevend boven oud verdriet
doch de nacht was luwte
en je stem zweeg slechts
verlaten op het strand
als een vlieger in de war
neemt je zeezucht me niet op
en ik blijf knarsen op het zoute zand
Reacties op dit gedicht
| Kimvsw: | Maandag, maart 17, 2003 22:25 |
| Oef, je bent er dus terug :-) had net een zeer vreemde ervaring bij je gedicht: ik kon de zee bijna horen, kon het me allemaal bijna perfect voorstellen... Echt knap, heel 'beeldend' gedicht... liefs, kimmie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: pooky | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 14 maart 2003 | ||
| Thema's: | ||