Zal ik dan toch maar gaan?
Zal ik dan toch maar gaan?
er is toch niemand meer die me ziet staan.
Niemand die meer om me geeft
of iets voor me overheeft.
Het doet gewoon pijn om steeds weer
die put in te worden geduwd,
en steeds te worden geafschuwd.
Niemand die een arm om me heen zal slaan,
waar ik me even kan laten gaan.
Niet praten, maar gewoon
alles even van me af laten vallen.
Even niets denken,
maar de warmte om me heen voelen.
Volgens mij weten de mensen om
me heen niet eens wat ik daarmee zal bedoelen.
Ze doen zo cru en zo bod,
helemaal zonder gevoel.
Is dood gaan dan echt mijn lot?
Het heeft gewoon helemaal geen
zin meer om door te leven
en nog meer van mezelf te geven.
Zal ik dan toch maar gaan?
Reacties op dit gedicht
| sweety538: | Maandag, maart 17, 2003 22:42 |
| als zelfs ik je nou zie staan (figuurlijk dan) en vind dat je niet moet gaan.. (en dan ken ik je niet eens).. zal er dan echt niemand zijn die stiekem wel echt om je geeft? vaak is het ook moeilijk om dat dan in te zien maar denk je dan echt dat er misschien in feite eigenlijk niemand voor je klaar staat en niemand een welkom gebaar maakt.. (deze 4 reactie's zeggen natuurlijk ook al wat)!! kom op, koppie op hè... Ieder krijgt zn portie verdriet, maa |
|
| anne(14): | Maandag, maart 17, 2003 21:28 |
| eey meisie, Ik zou 't liefste willen zeggen dat je zo niet moet denken en dat die mensen 't niet waard zijn dat jij je leven daarvoor opgeeft, maar dat doe ik niet, omdat ik zelf me precies zo voel. Maar er zijn echt mensen de van je houden en om je geven, daar ben ik er al 1 van. Als er iets is of als je wilt praten, ik ben er altijd voor je! Dikke kus Anne |
|
| Guan: | Maandag, maart 17, 2003 17:42 |
| Hoy Anneke, ach tussen die 6 miljard mensen zit er toch al ene tussen die je wil omarmen, ikke... Groetjes |
|
| meisjetemin: | Maandag, maart 17, 2003 14:38 |
| hey meis, ik zal zou graag een arm om je heen willen doen, maar je woont te ver, het liefste kom ik nu naar je toe met de trein of van mij part op de fiets, maar ik mag dat niet, dan zal me moeder heel boos op me zijn, maar op msn kan je me altijd alles vertellen en zal ik er voor je zijn zo goed als ik kan. ik geef om je vergeet dat nooit, geef het niet op, want dood is niet jou lot, kiss ilse |
|
| boom: | Zondag, maart 16, 2003 22:22 |
| je hebt nog niet onder je boom gezeten en gevoeld wat voor warmte die je kan geven. Zijn takken zullen je omarmen en je laten zijn wie je bent. Hij waardeert je om wie en wat je bent. En wat deze boom voor je over heeft zul je ervaren als je hem echt nodig hebt. Jou boom zal je nooit verafschuwen, maar steeds meer lief hebben, omdat hij ziet wat er in je leeft en hoe mooi je eigenlijk bent. Bij je boom kan je je laten gaan zoals je het zelf voelt en hij zal je tranen op drinken |
|
Over dit gedicht
| Auteur: ~*Idril*~ | 
|
|
| Gecontroleerd door: Frummel | ||
| Gepubliceerd op: 16 maart 2003 | ||
| Thema's: | ||