Versteende mensheid.
Streng als de koude winter,
bekoort de hemel het landschap,
verscheurt specifiek de horizon,
als een raaf schauw loert,
naar zijn pronkende diamant,
Het gat dat rustig word gecreeërd,
laat de mensheid volledig koud,
onze vooruitblikken voor getechnologiseerd,
vol egoisme en zelfvertrouwen,
het bloed aszwart en koud,
De aarde een kloot oorlog,
de takken van de bomen,
volledig uitgewist aan de grauwe hemel,
onze blikken niet ver genoeg reikend,
naar de hand,
Zo worden we langzaam verbrand,
verbannen van onze eigen wereld,
zonder werkelijk de pijn te voelen,
van het verkrachten van de wereld,
wat zijn we menseloos.
* herfstkind *
Reacties op dit gedicht
| eddy daemen: | Woensdag, april 02, 2003 21:25 |
| ik moet zeggen evi dat ik enorm veel respect heb voor jouw en zeker voor dit ontzettend knap verwoord keihard maar realistisch gedicht knap dat jij zo jong zo denkt over de wereld ik zie dat jij je ontzettend goed kan invoelen in de maatschappij en je besef voor deze wereld die inderdaad koud is en de mensen maar dat zijn wij allemaal menseloos zijn maar ik weet net zoals jij hier geen antwoord op daarom is dit gedicht zo mooi omdat jij hiermee veel gevoelens verhult die in veel mensen leeft erg | |
Over dit gedicht
| Auteur: Evi | 
|
|
| Gecontroleerd door: Pieps | ||
| Gepubliceerd op: 02 april 2003 | ||
| Thema's: | ||