Hoe vaak moet ik je vertellen dat ik om je geef.

En zeggen: wees toch niet bang!

Voordat je beseft dat jij degene bent waarvoor ik leef.

Dat jij de enige bent naar wie ik verlang.

En al zou ik je hartstochtelijk kussen.

En je telkens van alles beloven.

Jij en ik, daar komt werkelijk nooit iets tussen.

Wanneer ga je daar nu eens in geloven?

Wat doe je nu, wild om je heen slaan!

Verzinsels vertellen aan lieden die je nauwelijks kent.

De verhalen, waar haal je ze in godsnaam vandaan.

Maar ik blijf mezelf; ik ben geen koude, harteloze vent.

Het antwoord doet pijn maar ik kan het je wel geven.

Ontevreden over jezelf, ik ben de oorzaak, met mij geen lol.

Echt, het is te laat, zo kan ik niet met je verder leven.

Niemand, geen enkele man houdt dit vol.

Ik ben niet de eerste die dit met jou meemaakt.

Wanneer dringt het nu eens tot je door?

Dat je gedrag dit allemaal veroorzaakt.

En anders, waar anders leef je dan voor!

Te vaak heb ik alles gedaan, teveel water bij de wijn.

Nu kijk ik naar mijn lieve baby; ze slaapt als een roos.

Goed, mijn gezinnetje is nu dan wel heel klein.

Maar zij is mijn alles; ze is onschuldig en nog zo broos.

De geborgenheid van een gelukkig gezin afgepakt.

Haar samen zien opgroeien kan nu niet meer.

We laten elkaar los, we moeten! Het liefst met een beetje tact.

Je hebt gekozen. Nee, we doen het echt niet nog een keer!

Ik ben blij met mijn dochtertje, met haar ga ik overal heen.

Ik weet zeker: ze wordt iemand met een hart van goud!

Daarom dat ik leef, voortaan voor haar alleen.

Want ik weet, ik weet dat ze wel van mij houdt!