Wenen.

Het kan niet anders dan dat onze kinderen zullen wenen.

Zij en ik moeten toch afscheid van elkaar kunnen nemen?

Harteloos, als je deze smart boven dat van je kinderen stelt!

Ook al voel je je nog zo door onmacht verscheurd, door verdriet geveld.

Zij zijn onschuldig, zo klein, willen maar kunnen er niets aan doen.

Ik voel hun liefde wel, daar wringt niet de schoen!

Maar er zijn nu eenmaal grote mensen met zoveel boze macht.

Ik wil ze laten geloven dat ik hoopvol op hen wacht.

Voor die laatste blik, een laatste kus, de allerlaatste streel.

Toe dan alsjeblieft, laat ons! En laat hun hartjes nog een beetje heel!

Uit hun leven gerukt, dat kan bij hen bijna niet anders voelen.

En laten wij onze frustraties maar op iets anders koelen.

Bijvoorbeeld op onszelf, straf ons, wij verdienen te boeten.

Want wij hebben hen niet voor ons drama kunnen behoeden.

Ik weet, scheiden gaat altijd met verdriet gepaard.

Maar nu genoeg, ik hoop dat ze nog meer ellende wordt bespaard.

Geef nou toe; wat voor iemand moet je anders zijn.

Niet alleen jij en ik, ook zij hebben zelf en voelen onze pijn.

Dus ik hoop en onrustig wacht ik op het verlossend teken.

Dan dek ik ze nog eenmaal toe onder een liefdevolle deken.

Ik wens ze een gelukkiger leven dan tot voor enkele dagen.

Laten we verstandig zijn en niet meer op elkaar jagen

Toon je verstandig en ik laat je voortaan met rust.

En hoop dat je ze elke avond ook namens mij welterusten kust.