ren door het bos
achter je aan
volg het spoor van tranen
en de geur van je verdriet
het parfum achterlatend
spurt ik vol met liefde
ik had je niet mogen kwetsen
zeker niet jij
mijn enige echte ware liefde
de pijn van jou
raakt me diep in het hart
de tijd zal wonden moeten helen
maar ren nu achter je aan
want bomen stoppen je niet
mijn roep met jouw naam
ook die laten je niet staan
ik blijf net zo lang rennen
tot je benen het niet meer redden
want ik moet je nog vertellen
hoe waardevol je bent
maar net als ik je lijk te achterhalen
val ik met me gezicht
plat op de aarde
een stronk van een oude eik
heeft het gat tussen ons geslagen
rope alleen nog kermend hard
je mooie en liefdevolle naam
nee, ik had je nooit mogen laten gaan...
babygirl: | Woensdag, april 23, 2003 22:51 |
zeg ik zou er bijna nog moete van wene en da doe ik ni vaak om een gedicht ze... PROFICIAT!!!! |
|
Iejoor: | Zondag, april 20, 2003 18:56 |
Stilte... met enorme waarde... Vandaag een gouden cocktail:P |
|
Tante Bets: | Zondag, april 20, 2003 12:12 |
prachtig! het beeld dat je gebruikt is fantastisch! eum weet ff nie wat zeggen met stomme verbazing gelezen |
|
Auteur: Jasper de Jong | ||
Gecontroleerd door: Frummel | ||
Gepubliceerd op: 19 april 2003 | ||
Thema's: |