Daar zit je dan
een ijzige blik in je ogen die je nooit eerder had
je ontwijkt mijn blik
weet dat er iets is, maar wat?
ik stel je een vraag
zonder te kijken krijg ik een kort antwoord
wat is er toch met je
je doet net of je me niet hoort
vroeger was je nog zo opgewekt
begon elke dag met een lach
maar nu is je lach totaal verdwenen
het is net of het van jezelf niet meer mag
nu zo veranderd
die blik koud en ijzig en je bent zo stil
waarom toch
is dit echt wat je wil
volgens mij kun jij jezelf niet meer zijn
iemand heeft je zo gemaakt
mooie woorden van diegene
die hebben je geraakt
maar steeds slechter ging je je voelen
straks kun jij het niet meer aan
wordt de pijn te erg
wil je van deze wereld afgaan
de laatste tijd wordt het steeds erger
weet niet wat ik er mee aanmoet
kan bang om je te verliezen
bang dat je je zelf wat aandoet
kon iemand me maar helpen
maar moet het alleen doen zoals altijd
want de anderen zien het niet of willen het niet zien
help me, want straks ben ik je nog kwijt!