stil verdriet ¿¿¿
Ja jij. Jij was het die mijn pad kruiste,
rook brutaal in mijn gezicht blies en die me
botweg zei: 'Je veux mourir'
In de zaal werd stilte gevraagd. Pauze.
Maar je bent er nog steeds, ik bedoel,
je zolen raken nog steeds de grond.
In diezelfde slome tred.
's Morgens wrijf je de slaap nog steeds
uit je ogen, en dat alles automatisch.
Nu niet meer. Het is gedaan.
De dag was voor jou net een tijdspanne.
Je moest ze weten te overbruggen. Of niet.
Wat met mij?
Pijn is er al lang niet meer.
Ze is al lang afgesleten tot
een chronische en stiller verdriet.
Was ik maar even
dan zou ik straks misschien zelf ooit
ach ik wil niets
betekenen behalve helft.
Ik begreep je. Ik liet je gaan.
Laat dus maar zitten dat hart van je
het woelde
zo lekker warm onder mijn borst.
Nu niet meer. Het is je gedaan.
Snapte dat je niet meer wou vechten.
'K heb de strijd ook opgegeve.
Reacties op dit gedicht
| Cammeke: | Zondag, april 27, 2003 18:47 |
| Je hoeft niet te strijden als je niet wilt, maar het zou zoveel beter zijn voor je leven. Doen waar hij de kracht en zin niet meer voor had. Doen wat hij had willen doen maar de tijd niet voor op kon brengen. Probeer te genieten van je leven. Het is misschien moeilijk, maar als je in kleine dingen het geluk teruug vindt, misschien maar een beetje warmte, dan zou je leven misschien al iets minder zwaar zijn. Sterkte. Kuzzz,Carmen |
|
| Herfstkind: | Zondag, april 27, 2003 12:22 |
| je hoeft niet te strijden... probeer meer een middenweg te zoeken... sterkte liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Saar | 
|
|
| Gecontroleerd door: klitty | ||
| Gepubliceerd op: 27 april 2003 | ||
| Thema's: | ||