De trein reed niet verder meer
En toen ging je niet verder meer
Je wou zijn plek niet zoeken
waar hij zich gooide voor de trein
hij een bloedspoor trok
naar de hemel
hopende op een beter leven
Zijn angst om bespot te worden
zou verdwijnen niemand
meer zou lachen omdat hij flaporen had
en rood haar
Je wou zijn plek niet zoeken
waar de trein ontspoorde
een moeder met een kinderwagen
beschutting zocht tegen de regen
Remsporen van auto's
te zien waren op
het asfalt
Je wou zijn plek niet zoeken
waar hij zich voor de trein gooide
een stuk van zijn spijkerbroek
op de rails lag
Een stukje gras van
een berm was platgereden
Reacties op dit gedicht
| libel: | Woensdag, november 24, 2004 11:44 |
| Rood haar en flaporen maakten mij niet verloren... Wel voor dit gedicht ben ik gezwicht, SCHITTEREND Heel veel liefs, libel |
|
| hadassah: | Zaterdag, mei 03, 2003 14:08 |
| jezus, Wijnand, wat is dit gedicht mooi, en zo hard. ik krijg er kippenvel van. prachtig gewoon... als iemand doet, of de ander niet bestaat, dan ben je sterkter dan wie dan ook, want daar word een mens gek van... het alles beste. |
|
| (sp)tamara(sp): | Vrijdag, mei 02, 2003 19:18 |
| echt mooi gedicht zolang je maar niet echt voor de trein gaat springen gedichten komen niet uit het niks dus ik weet dat je ergens mee zit voeg me maar toe op msn ofzo sketergurlie@msn.com | |
Over dit gedicht
| Auteur: wijnand. |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 02 mei 2003 | ||
| Thema's: | ||