op mijn plaats...
Kijk naar me, hier.
Dag in, dag uit.
M'n eigen stem,
alleen en te luid.
M'n eigen thuis, me onbekend.
't Leven heeft me niet steeds verwend.
In de lucht, zie ik me vliegen,
kris-kras door 't wolkendek klieven.
Géén wolk waarachter ik me hoef te verschuilen.
Kan jij me vangen, jij zoete man?
Ach laat het maar, ook als je kan.
'k Hoef geen dromen te ruilen.
Zie me hier staan,
dag in, dag uit.
Mijn eigen naam
in en onder mijn huid.
In dit huis, tussen muren, de leemte.
Ik, er middenin, een vreemde.
Reacties op dit gedicht
| Stompie: | Maandag, mei 12, 2003 16:42 |
| 'niet steeds verwend' klinkt veel te diplomatiek... Sterk samengevat in het laatste couplet. Daardoor een indrukwekkend geheel. |
|
| victor ruhlmann: | Donderdag, mei 08, 2003 23:46 |
| Mooi en triest. Vreemd ben je alleen als je niet meer gelooft in je eigen gedachten. | |
| Zwiepie: | Donderdag, mei 08, 2003 10:23 |
| Jaa....daar kan ik veel op zeggen,e...Maar het is wel mooi gedaan en ik snap het volkomen.. dikke kus en tot vrijdagXXXZwiepie |
|
| bunnie: | Woensdag, mei 07, 2003 20:57 |
| je bent een echte dichteres echt schitterend... veel liefs bunnie |
|
| Armand Manoochehry: | Woensdag, mei 07, 2003 20:53 |
schitterend gedicht bescheiden, simpel, eenzaam zucht |
|
Over dit gedicht
| Auteur: lani | 
|
|
| Gecontroleerd door: Frummel | ||
| Gepubliceerd op: 07 mei 2003 | ||
| Thema's: | ||