Ik verloor jou niet, maar jij jezelf
Voor jou voelen
wat ik ken
Ik ken mij
jij mij niet
Door jou voelen
wie ik ben
Ik ben mij
ik en jij, bestaat niet
In jou voelen
wat ik zie
Ik zie mij
maar in jou, niet
Aan jou voelen
dat wat ik merk
jou ook echt raakt
Jij merkt mij
met een zegel van verdriet
Door jou weten
dat wat ik dacht
Ik dacht jou
te verliezen
Ook door jou begrepen
dat ik het moet begrijpen
Ik begrijp nu dat
ik jou niet verloor
maar jij jezelf
wat ik ken
Ik ken mij
jij mij niet
Door jou voelen
wie ik ben
Ik ben mij
ik en jij, bestaat niet
In jou voelen
wat ik zie
Ik zie mij
maar in jou, niet
Aan jou voelen
dat wat ik merk
jou ook echt raakt
Jij merkt mij
met een zegel van verdriet
Door jou weten
dat wat ik dacht
Ik dacht jou
te verliezen
Ook door jou begrepen
dat ik het moet begrijpen
Ik begrijp nu dat
ik jou niet verloor
maar jij jezelf
Reacties op dit gedicht
| soofje: | Woensdag, maart 27, 2002 19:08 |
| prachtig! tot de laatste strofe, en die is ook zeer belangrijk, zat ik aan je gedicht vastgekluisterd! liefs -soofje- |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Tesa Theresa | 
|
|
| Gecontroleerd door: Frummel | ||
| Gepubliceerd op: 10 februari 2001 | ||
| Thema's: | ||