DE UITGEBLUSTE BRANDWEERMAN
Aan de toog zat een treurige brandweerman
te staren naar een leeg glas bier
Ik dacht er het mijne van
er scheelt iets hier
Ik vroeg hem op de man af
wat er mis liep
Ik stond werkelijk paf
toen hij riep
Help me ik ben uitgeblust
en het vuur is verdwenen
Ik word nooit meer gekust
want mijn vrouw nam de benen
te staren naar een leeg glas bier
Ik dacht er het mijne van
er scheelt iets hier
Ik vroeg hem op de man af
wat er mis liep
Ik stond werkelijk paf
toen hij riep
Help me ik ben uitgeblust
en het vuur is verdwenen
Ik word nooit meer gekust
want mijn vrouw nam de benen
Reacties op dit gedicht
| Myriamm: | Maandag, mei 19, 2003 23:05 |
| Verdorie datis pech, groetjes, Myriamm |
|
| -guardian-angel-: | Maandag, mei 19, 2003 16:29 |
| haha... grappig gedichtje.... dikke kus |
|
| marina vdb: | Maandag, mei 19, 2003 15:40 |
| die is wel goed, zou inderdaad beter zijn dat ze'n hart nog brande, misschien teveel geblust hahaha.... liefs, |
|
Over dit gedicht
| Auteur: albert mafrans | 
|
|
| Gecontroleerd door: 260580 | ||
| Gepubliceerd op: 19 mei 2003 | ||
| Thema's: | ||