De kinderen van zon en maan
Ze waren zo verliefd
De kinderen van zon en maan
Maar boze vader zon
Wilde het zijn zoon niet toestaan
Hij zei de zoon haar te verlaten
De sterren doofden door hun verdriet
Toen de zoon de dochter vertelde
Dat hij haar voorgoed verliet
De zoon weende bittere tranen
Over het gedwongen eind van hun relatie
Zijn ziel kwam door de tranen op aard
Waar hij veranderde in vegetatie
De dochter huilde van puur verdriet
Moeder maan zag haar kind
En veranderde haar uit medelijden
In de naarstig zoekende wind
Zoon en dochter weer herenigd
En tonen liefde in klein gebaar
Bladeren ruisen zachtjes in de wind
Die hem streelt en bespeelt als lief'lijk snaar
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Zaterdag, mei 31, 2003 11:11 |
| een legende om eens te herdenken als buiten een zachte bries lieflijk een lachje steelt. groetje, hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Tinne Verbeek | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 31 mei 2003 | ||
| Thema's: | ||